Ben birinin beni üzmesini istemiyordum ki; ben sevebilmek istiyordum.
Sevginin değerini bilebilmek.
Ne olduğunu kavrayabilmek.
Bilebilseydim eğer böyle olacağını ,emin ol istemezdim.
İsteyerek yaptığımı düşünüyosun biliyorum, evet istedim ama acı çekmeyi değil, sende yok olmayı hele hiç değil.
Ben var olmak istedim sevgimle,sevdiğimle.
Çoğalmak istedim;mutluluk,sevinç,gözyaşı,paylaşım,ortak olmak istedim senle olan her şeye.
Ben seni istedim her daim yanımda ,sevdiğime pişman olmayayım diye.
Biliyorum senin için bunlar ¤¤¤¤¤ca,olmayacak şeylerdi işte.
Tek olmalı insan hayatta acı çekmek istemiyorsa,anını yaşamalı sonunu düşünmeden mutlu olmak istiyorsa,değer yargıları olmamalı özgür olmak istiyorsa senin felsefende buydu işte.
Ne kadar da farklıydık aslında.
Nasıl da görmek istemedim.
Sana göre hep bencildim ben, hep isteyendim,hesap soran,merak eden,fazla önemseyen ama nedense bitek seven olamadım gözünde.
Benimki sevmek değildi sana göre, birini kendime bir ömür boyu bağlayabilmekti.
Soramadım bir türlü sana hesabını;insan sevmediği bi insanı ömür boyu yanında ister miydi?
Yine de yanımda olduğun zamanların bari değeri kalsın dedim.
İstenmediğimi bilsem de yüzsüzler gibi fırsat kolladım yanında olabilmek için
.Biliyordum aslında söylediklerinin yalan olduğunu,kullanıldıktan sonra ihmal edilmeye mecbur olduğumu.
Biliyordum bir gün gideceğini ama haklıydın ben bilerek bunu kendim istemiştim.
Beni gözünde büyütme diye söylemiştin.
Napayım kızma bir kez olsun da mutluydum yanında her daim bağırsanda.
Sonra sözler verip, sırf bi anlık mutlulukların için beni oyuncağın yerine koysanda.
Görenler için bu bir delilikti ben ben olmaktan çıkmıştım çoktan,ben değildim bir rüzgarda savrulmuş gidiyordum bilinmez diyarlara.
Sınırsızlıkların olduğu yerde sınırlı hareketlerle engel olmaya çalışıyordum sınırlarımı kaldırmana.
Engel olamadım ben sana,kendime de olamadığım gibi.
Haklıydın ben ben değildim yanında,gücüm yetmiyordu sana.
Olmuyordu işte.
Anlıyordum aslında.
Yinede son birkez yanımda olmanı isterdim hatırlamaya değer anılarımız için.Masumluklarını yitirmeyen o güzel anlar için.Artık bi tek sana karşı değil çoğu şeye karşı güçsüzdüm.
Ben yanlış olanı istemiştim, sonuçlarına katlanabilirim zannetmiştim.
Yanılmışım...
Oysa cılız bi fidandan ibaretmiş benim bedenim ağaç gövdesi olmayı becerememişim.
Daha küçücükmüşüm ,korunmasız ,sürekli ağlayan bi bebekmişim.
Şimdi hastane odasında yine isteklerim var her şeye rağmen sana.
Seni istiyorum,elimi tutmanı en zor anımda.
Ama yoksun,hoşçakal bile demeye gerek görmeden bana, çoktan gittin çok uzaklara.
Evet belki senin dediğin gibi bencildim hep istedim ama senin kadar değildim inan bana.
Ben aslında gerçek sevgiyi istemiştim,her daim yanımda olan, bana doğruyu bulduran ,değer yargıları olan,masum bi bebek gibi kalabilen hep,hasta olduğumda yanımda olabilen,zor anlarımda beni bırakmayan gerçek bi insan istemiştim ben.
Üzgünüm seni insan sanıp yanılmışım,

insan olmanı hatırlaman umuduyla mutluluklar sana...